Attachment Parenting Turkiye

“Bağlanma” süreci ve kreşler bu sürecin neresinde?

Çeşitli nedenlerle çocukların erken dönemde kreşe verilmesinin tercih edildiği durumlar, ülkemizde ebeveynler için bir meseleye dönüşebiliyor. Çocuklarının kreşe alışma sürecinde ebeveynler kaygılı, takıntılı, “kendi ayrılamayan” ebeveynden tutun, bağlanma bozukluğuna, güvenli bağlanamamaya kadar çeşitli etiketlerin  havada uçuştuğu bir süreç deneyimleyebiliyor.

Bağlanma süreci çok kompleks ve bir çok değişkenden etkilenen bir süreç, bu yazımda kreşlerin yaklaşımının çocuğun yaşına göre nasıl olması gerektiğinin ve “normal” sürecin anlaşılması için sadece önemli noktaları vurgulamaya çalıştım. Okumaya devam et Kreşe Uyum Sürecine Bağlanma Odaklı Yaklaşım

Erişkin Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu

1.BÖLÜM

DEHB; iki temel belirti üzerinden sınıflandırılır ve kliniğe yansıması da genellikle bu iki sorunun neden olduğu sonuçlar şeklindedir.

Bunlardan birincisi ; dikkat eksikliği , diğeri hiperaktivitedir.

Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu‘ nda, çocukluk çağında çok daha kolay tanı konulabiliyorken, erişkin yaşlarda ise tanı koymak/ almak zorlaşır.

Tanı almayı zorlaştıran nedenler:

-DEHB da özellikle doktora başvurma nedeni olan dürtüselliğin (bir eylemi yapmak üzere anlık, zorlayıcı içsel uyaran diyebilirim) yaş aldıkça daha geri planda kalması. Geri planda kalmasında pek çok faktör etkili. Bunlardan en önemlileri zamanla dürtüselliğin daha iyi kontrol edilebilir hale gelmesi ve bu belirtinin artık farklı bir formda görülmesi.

Bir erişkin, dürtüselliğini bir çocuğa göre çok daha kolay kontrol edebilir. Prefrontal kortex (ön beyin) in gelişmesi ile (20’ li yaşlara doğru gelişimi tamamlanır) kişi iş ortamında, toplum içerisinde kendisini, davranışlarını sınırlamasını öğrenir.

-Erişkinlerde dürtüsellik; sürekli olarak yeni kurs ve ya etkinliğe başvurma ama sebatkar olamama şekline evrilir. İlgisini çeken, keyif aldığı bir etkinlik ise sebatkar ve o alanda çok başarılı da olabilir.

-Kişi dikkat eksikliği (hemen herkeste olandan epeyce farklı düzeyde) nin neden olduğu unutkanlıklara, eşya kaybetmelere karşı yeni stratejiler ve telafi yöntemleri geliştirebilir.

Mesela “Bir yerden kalkar kalmaz, 3’ lüyü (telefon, cüzdan, anahtar) kontrol etme alışkanlığı olan insanlar”

Ya da sürekli not tutmak, not defterini yanından ayırmamak gibi.

-Dikkati yoğunlaştıramama, sürdürememe ile ilgili de çalışma stratejileri geliştirebilir. Hele de zeka kapasitesi iyiyse epey işlevsel hale gelip, DEHB gizli kalmasına, tanı almamasına neden olabilir.

Peki kişi tüm bu stratejileri geliştirmiş ve DEHB olduğu halde tanı almamış ise ne olur?

Söz konusu kişi işinde gücünde, toplumsal rollerini yerine getirebiliyor ise ve de herhangi bir şikayeti yok ise; hiç bir şey olmaz. Hemen herkes gibi; bazen kolayca bazen de zorlanarak hayatına devam eder. Çünkü zaten rahatsızlığın neden olduğu pek çok soruna çözüm bulmuştur. İlla ki ilaç tedavisi alması gerekmez.

Fakat bu hastalar zaman zaman depresif yakınmalar ya da kaygı belirtileri ile psikiyatriye başvurabilir ve detaylı öykü alınamaz ise farklı tanılarla takip edilip tedavi alabilir. Bu noktada sonucu tedavi etmiş, sebebi gözden kaçırmış oluruz. Bu durumda da kişi farklı farklı yakınmalarla tekrar tekrar psikiyatriste baş vurmak zorunda kalabilir. Olanları anlamak ve süreci yönetebilmek için doğru tanının konması önemli.

Erişkin Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu’nda ilaç tedavisinin kararı ise, uzun süreli takip sonucunda, kişi özelinde verilir.

DEHB’ de dikkat dağınıklığının bir diğer nedeni de; uyaranları filtre edememe sorunu.

Yani dikkatin aynı anda her yerde olması.

Normal bir zihin uyaranları filtreler; bir nevi önem sırasına göre komuta eder. Siz karşıdakini dinlerken o an arka masadan gelen sesi duyar ama sen biraz kenarda dur der, ayakkabının ayağını sıktığını algılar ama ona da, sıranı bekle deyip, uygun zamanda gerekeni yapmak üzere bekletir, karşıdaki kişinin bir kelimesi ona eski bir anısını hatırlatsa da, şimdi dile getirme sırası değil, biraz bekle, zamanı gelince söylersin der. Tüm bu uyaranların filtrelenmesi ve komutanın iyi yapılması ile kişi karşıdaki kişiyle etkili, keyifli bir sohbet yapabilir.

DEHB da ise tüm bunlar zihnin orta yerinde elele tutuşup halaya kalkar. Yani tüm bu uyaranlar filtrelenmeden aynı görünürlükte gezinir durur.

Dışarıdan durun DEHB olan birisini izleyin; eli kolu yerinde durmaz, ayağını sallar, ayakkabısını giyer çıkarır, arada arka masaya doğru başı döner, karşıdakinin lafını kesip kendi anısını anlatmaya başlayabilir…

Tüm bunları baskılayıp ‘normal’ görünmeye çalışmak inanın hiç kolay değil.

Büyük bir orkestradan kulağa hoş gelen bir melodi dinlediğinizi düşünün. Onlarca farklı enstrümandan oluşan orkestradan güzel melodileri dinleyebilmemizi sağlayan, tüm orkestra üyelerinin orkestra şefinin komutlarına uyarak birbiri ile uyumlu sesler çıkarmalarıdır. Beynimizi de büyük bir orkestra gibi düşünürsek, DEHB olan birisinde beyinin orkestra şefliğini yapan kısım işini yeterince iyi yapamaz. Enstrümanlar herbirisi de kendi kafasına göre ve birbiri uyumsuz şekilde sesler çıkartırlar. Netice de ortaya çıkan yorucu, kaotik seslerdir.

Dahası DEHB nun neden olduğu unutma, erteleme, organize olamama, esas yapılması planlanan işi unutup farklı şeyler yapmak, dalgalanan dikkat nedeniyle sürekli ve anlık yeni planlar yapmak genellikle ilişki sorunlarına neden olur.

Örneğin DEHB olan kişinin partneri/eşi, pek çok zaman; kontrol eden, tedbir alan, sürekli olarak karşıyı uyarma ihtiyacı hisseden kişi konumuna geçer.

Para idaresinden tutun da partnerinin attığı her adımı kontrol eder hale gelebilir.

Eğer DEHB nun varlığı bilinmiyorsa hastalığın pek çok belirtisi partneri tarafından umursamazlık, söylediklerini dinlememe, önemsememe, ona değer vermeme gibi yorumlanabilir. Benzer ilişki sorunları arkadaş aralarında, iş yerinde de görülebilir.

DEHB tedavisi

Eğer gerek görülür ise;

1. İlaç tedavisi ;

Dikkati toplamayı ve sürdürebilmeyi kolaylaştıran, süreki ya da aralıklarla alma tercihi de olan (antidepresanlar gibi süreklilik şart değil), kırmızı reçete ile verilen, uyarıcı ilaçlar.

2. Psikososyal müdahaleler;

Hastalık belirlileri ile baş etme stratejileri geliştirmek üzere yardımcı yöntemler. Bence hemen her hasta için faydalı olacaktır.

3. Hiperaktivite için;

Aktif performans gerektiren hobiler ve spor işe yarıyor. Koşu, doğa yürüyüşleri, yüzme / hobi bahçeleri ile uğraşma gibi (tecrübe edilmiştir)

4.Dikkat dağınıklığı için ;

Mindfulness egzersizleri (dikkati niyetli bir şekilde içinde bulunduğun ana yönlendirebilme)

5.Kendinizi, çocuğunuzu yakından tanıyıp önlem alma.

Bir başkası için çok fazla önem arz etmeyen değişiklikler DEHB olanlarda zaten az olan dikkati daha da dağıtabilir. Yani sınavdan bir gün önce öğretmen çocuğun yerini, yanındaki arkadaşını değiştirir ise sadece bu sebeple bile dikkati daha çok dağılıp o sınavın daha kötü geçmesine sebep olabilir. Çünkü aşina olduğunuz yer/ kişi dikkatinizi çok çekmez ama yeni birisi (hareketleri / mimikleri / burnunu çekip durması …vs ) dikkati çok daha fazla dağıtabilir. Bu durumu çocuğunuz için öğretmen ile konuşabilirsiniz.

Yetişkinlerde ise; iş değişikliği yaptığınız zamanlarda yeni işe adapte olma konusunda (patronla konuşmak bir işe yarar mı bilmem ama ) en azından kendiniz; kendinize daha toleranslı ve hoşgörülü davranabilirsiniz.

6. Aile/partner eğitimi

DEHB nun belirtileri, günlük hayata yansımaları, zorlukları konusunda bilgi vermek iletişim ve ilişki sorunlarını azaltabilir.

Psikiyatrist Psikoterapist Dr. Fatmagül Dikyar Altun

Çocukluğumda beni olgunluğum hiç yalnız bırakmadı, olgun yaşlarımda da neyse ki çocukluğum.

Olgun bir çocuk olarak her zaman övüldüm, desteklendim, örnek gösterildim. Olgun yanımla sabrettim, azmettim, çokça ders çalıştım. Büyüyünce doktor olacağım diyen çocuğun sözünü tuttum ve doktor oldum, yetmedi ihtisasımı yaptım. Yaş aldım, evlendim, anne oldum. Tüm ‘yapılması gerekenleri’ (iş, evlilik, çocuk) yapıp bitirince, kalakaldım.

Yeni bir cana hayat verirken, hayata dair, çetrefilli bir sorgulama sürecine girdim. Çocuklarıma şefkat göstermeye çalışırken, kendimi bundan çokça mahrum bıraktığımı farkettim. İçimdeki çocuk huzursuzlandı, kıskandı. O günden sonra koşulsuz ebeveynliğin kapıları aralandı benim için,  çocuklarımla birlikte kendi çocukluğumu da sevmeye başladım, ona şefkat gösterdim.

Şimdi küçük bir devlet hastanesinde çalışıyorum. Psikiyatrist ve psikoterapistim. Kişisel merakım gereği güvenli bağlanma, şefkatli ebeveynlikle ilgili okuyor, araştırıyor ve projelerle ilgileniyorum. Kendime ayırabildiğim zamanlarım içerinde, çocuk öyküleri yazıyor, çocuk kitapları resimliyor, çeşitli dergilere için yazılar kaleme alıyorum.

Koşulsuz sevgi tohumlarını çocuklarımızın yüreğine ektikçe, şiddetsiz iletişimi becerebildikçe; dünyanın bolca huzur ve mutluluk hasat edeceğine, çok daha güzelleşeceğine inanıyorum.

Selam Güzel Anne! Nasılsın?
Gerçekten “nasılsın” diye soruyorum?
Iyiyim diyorsun; ama ben olmadığını görebiliyorum.
Sorun değil. Ben de pek iyi sayılmam zaten.

Gerçek şu ki; “iyi” olan pek anne de tanımıyorum. Aslına bakarsan, “iyiyim” cevabını lugatimizden silmemiz gerektiğini düşünüyorum.
Pekçok gün, ‘iyi’ den ya çok daha fazlasıyız, yada daha azı..

Annelik uçlarda yaşamak gibi..
En yükseğin daha yükseği, en alçağın daha alçağı..
Müthiş bir neşe kaynağı ve delice bir yorgunluk..
Şaşkına çeviren bir sevgi ve seni senden alan bir tükenmişlik..

Işte o uçlar seni tüketebilir. Evet, hatta iyi olanlar bile..
Sürekli bir ileri bir geri gitmek bedenini ve ruhunu zorlar. En sevdiğim yazarlardan biri, şu terimi kullanırdı: “Ruh Yorgunluğu”.
Annelik ruhunu yorabilir; özellikle de kendine iyi bakmadığında..

Biliyorum, biliyorum! Kendine bakmak, yapılacaklar listesine yeni bir şey daha eklemek gibi. Hem senin bakımına muhtaç çocuklar varken; kendine nasıl bakabilirsin ki? Tükenmiş hissediyorsun.
Kendine verecek birşeyin kalmadı ki..

Şimdi lütfen beni dikkatle dinle annecik.
Ben de aynı haldeydim. Bebeğim ağlarken, uykusuz ve çaresiz ben de ağladım. Oyuncakla dolu oturma odamın camından boş gözlerle dışarı baktım ve benim hayatım nasıl bu hale geldi diye sorguladım.
Sinirlerimin yıprandığını hissediyordum, (fiziksel olarak bile sinir uçlarım yıpranmış gibiydi) ve gerçekten bir gün mola verip dinlenebilecek miyim diye merak ediyordum.
Kapıdan fırlayıp koşarak çok çok uzaklara kaçma arzusuyla kaç kez savaştım..

15 yıllık ebeveynlik tecrübemde öğrendiğim ise şuydu; o kaçma arzusuyla savaşılmaz. Ona boyun eğilir. Dinle beni!

Annelik muhteşem ve büyüleyici ve berbat ve zor.

Peki muhteşem ve büyülü yanını değil; sadece berbat ve zor olduğunu hissettiğinde? Işte o zaman mola verme zamanı. Aslında mola vermenin zamanı gelmiş de geçiyor. Tükenmiş hissetmekte haklısın, çünkü zaten tam olarak tükenmişsin.

“Niye molaya ihtiyacım olsun ki, ben çocuklarımı çok seviyorum” diye düşünüyor olmalısın, biraz da vicdan azabıyla karışık.

Gerçek şu ki: Sevgi sınırsız bir kaynak. Ama enerji öyle değil.
Sevgi senin motorun, enerji ise yakıtın.
Yakıtın olmadan; dünyalar kadar sevgin de olsa, hiçbir yere gidemezsin.
Orda öylece oturursun; hareket etmen gerektiğini bilirsin ama gücün yoktur.
Yakıt ikmali yapmak zorundasındır; aslında ideal olan deponu tamamen bitmeden çok önce doldurmaktır.

Bunu duymak istemeyebilirsin; ama deponu doldurmak için çocuklarını da bırakman gerekiyor. Üzgünüm ama doğrusu bu. Deponu halen aracını sürüyorken dolduramazsın.

Kendini çocuklarına her zaman “tamamen” adamakla onların iyiliğine hizmet ettiğini düşünüyor olabilirsin. Hayır, onlara iyilik etmiyorsun, zamanının yüzde yüzünü onlara zaten ayıramıyorsun; fiziken yanlarındasın ama gerçekten tam olarak onlarla değilsin.
Araç orada ama çalışmıyor.

Güven bana, kendin için bunu yapmana çocuklarının da ihtiyacı var. Onların tükenmemiş bir anneye ihtiyaçları var.
Onlara hem sevgi hem de enerjisini verebilecek bir anneye. Kendine yeterince zaman ayıran, böylece yanlarındayken gerçekten, keyifle onlarla vakit geçirebilen bir anneye..

Biliyorum bu fikir bile seni strese sokmaya yetiyor olabilir. Ama iyi bir haberim var: Kendine zaman ayırmak için olağanüstü birşeyler yapmana gerek yok.
Bir araca yakıt doldurmak sadece birkaç dakikanı alır ve o yakıtla kilometrelerce yol alabilirsin.

Anneliğe mola vermek için senin birkaç dakikadan fazlasına ihtiyacın olacak tabiki; ama nihayetinde tüm haftasonu hatta belki tüm bir gün bile olmak zorunda değil.
Bilinçli bir şekilde ve kendine özel olarak ayıracağın sadece bir yada iki saat; o kadar büyük bir fark yaratacak ki.
At kendini dışarı, bir kafeye, kitapçıya, masaja, spora, nereye istersen.. Kitabını yada telefonunu, dergini yada bir arkadaşını al yanına, deponu doldurmak için ne yapmaya ihtiyacın varsa. Belki sadece biraz şekerlemeye ihtiyacın vardır, yat uyu.

Çocuklarını bırakacak kimsen yoksa; bir anneler grubuna katıl. Ilk katıldığın grup sana uymadıysa, bir başkasını dene, aramaya devam et. Inan bana, anneler her yerde biraraya geliyor, sana uygun olanı bulabilirsin.
Yerel kaynakları ara, belediyeyi ara, insanların düzenli olarak biraraya geldikleri yerleri araştır, dernekleri ara, biryerlere ulaş. Facebook gruplarına katıl, sosyal medyayı kullan, oralarda buluşan annelere katıl.
Çocuklarınızı birbirinize bırakabileceğiniz kafa dengi bir anne bile olsa, hayatınızı değiştirmeye yeter.

Ne yaparsan yap; anneliğin şu anda hissettiğin gibi birşey olması gerektiğine kendini inandırma.

Bazen çok zor evet, bazen çok da yorucu. Bunlar evrensel, genel geçer doğrular.
Ancak kendini bir uçurumun ucundan aşağı bakıyor gibi hissediyorsan; bu bir adım geri çekilip uzaklaşman gerektiği anlamına geliyor. Biliyorum kolay değil; ama bir kez deponu doldurmayı başarabilirsen anneliğe bakış açının nasıl da değiştiğine sen de şaşıracaksın.

Önündeki en büyük engel; iyi annelerin molaya ihtiyacı olmadığı fikrinden kurtulmak olabilir.

Oysa düzenli molalar seni tükenmişlikten koruyacak.

Iyi anneler; çocuklarının annesine de iyi bakar, nokta!

Işte bu yüzden deponu doldur Annecik, kendin için olduğu kadar, çocukların için de.
Bu seni daha iyi, daha mutlu ve daha tamamlanmış bir anne yapacak, kesin bilgi!

Kaynak: https://www.scarymommy.com/motherhood-mom-on-brink-breaking/

Çeviri: Özlem Ilgaz

Attachment Parenting Türkiye’ Websitesi, Facebook Grubu, Facebook ve Instagram Sayfalarının Kurucusu, API Lider Adayı, AP aktivisti

2006’da Yıldız Teknik Üniversitesi’nden, 2009’da Boğaziçi Üniversitesi’nden mezun oldu. Çok sevdiği mesleği Uluslararası Ticaret Uzmanlığı’na ilk bebeğinin doğumundan sonra ara verdi. 7 yılı aşkın süredir Amerika’da sevgili eşiyle iki yavrusuna hayat yoldaşlığı yapıyor. Daha huzurlu bir dünya için umutla hayallerinin peşinden gidiyor..

Attachment Parenting Türkiye: Öncelikle bize biraz kendinizden bahseder misiniz?

Aslıhan Onaran: Ben, Aslıhan Tokgöz Onaran.  API Türkiye Platformu adlı ebeveyn destek grubunun kurucusuyum. Her ay ücretsiz olarak API ebeveyn atölyeleri-çemberler sunuyorum. Oldukça multidisipliner bir eğitim ve akademisyenlik geçmişim var.  Birkaç kategori belirtmem gerekirse, İletişim/Çift Dilli Eğitim ve Toplumsal Cinsiyet Çalışmaları Uzmanıyım. Aynı zamanda Attachment Parenting, Mindfulness ve göçmen adaptasyonu konularında da eğitim desteği sunuyorum.  ABD’deki Brown Üniversitesi’nde doktora tezimde, bir feminist etnografik olarak Türkiye’deki şehirli, kırsal ve üniversiteli kadınların farklı iletişim ürünleri ile etkileşimi sonunda deneyimledikleri direnişi ve hem kendilerinde hem de çocuklarını yetiştirme şekillerindeki değişimi incelemiştim.  Yapıbozumcu kuramdan çok ilham aldım ve bu bakış akademik çalışmalarımda da ebeveynliğimde de büyük bir itici güç oldu.

Diğer deyişle, şablon-dışı düşünmeyi ve (bilime dayanarak) sorgulamayı, yargılamadan iletişimi çok önemsiyorum.

Ebeveynlik yolculuğum ise aktivizmimin yönünü evirdi. İki çocuk annesiyim, Berk (11) ve Can (6). Oğullarımdan ilki, eşim ve benim Amerika’daki doktoralarımızın son evresinde ailemize katıldı ve bana tam anlamıyla bir aydınlatma yaşattı diyebilirim :). Üniversitede, konferanslarda kapalı kapılar ardından cinsiyet eşitliği konuşmak başka, bir (sonra iki) erkek çocuğa rehberlik etmek ise bambaşka bir dönüşüme önayak oldu benim için.  5 yıl sonra, Can’a hamileyken, Yoga-Meditasyon eğitmenliği sertifikamı aldım. Doğum sürecinde biraz yoga ve hypnobirthing, en çok da dans ederek doğal bir doğum ile (sevgili doulam, ebem ve eşimin desteği ile) yaşamımıza katılan Can’ımız, bizi an’a davet etmeye devam ediyor…

Eşim ve ben, çocuklarımızın büyük aileye yakın yetişmeleri için, 2014 sonbaharında Türkiye’ye geri göç ettik… Yurt dışında 15 yıl akademisyenlik ve sivil toplum liderliği deneyimimin (toplamda 18 yıl akademisyenliğin) ardından, Türkiye’ye gelir gelmez tüm bildiklerimi, özellikle şiddetsizlik yolunda, en duru şekilde AP bağlamında sunabileceğime karar verdim ve Attachment Parenting International Türkiye Lideri uluslararası akreditasyonumu aldım.  Halka açık, kar amacı gütmeyen çemberler, eğitimler sunmaya böyle başladım.

En temelde, şiddetsizlik ve toplumsal cinsiyet eşitliği aktivisti ve kıdemli bir öğrenci olarak tanımlayabilirim kendimi. Öğrenmekten / okumaktan inanılmaz keyif alıyorum. Doktora çalışmalarım dahil, yaşamımın tam 34 yılı aktif öğrenci olarak geçti.

Boğaziçi Üniversitesi’nden tam 21 yıl önce mezun olsam da halen bir Boğaziçi aşığıyım. Eşimle de Boğaziçi’nde tanışmıştık. Bir de çok kişinin bilmediği bazı detayları ilk defa sizlerle paylaşayım, uzun yıllardır vejetaryenim…Yogaya ilk kez annem sayesinde 10 yaşında başlamıştım. Öğrenciyken üniversite radyomuzda günlük haberleri hazırlar ve sunardım. Bir de yine Radyo Boğaziçi’nde edebiyat ve rock üzerine iki programım vardı. Queen ve Scorpions çok severim halen. Bunlar hep kasetli dönemde tabi:)  Yıllar sonra, doktora tezimin bir bölümünde Türkiye’deki kadın hard rock ve alternatif rock müzisyenlerini ve üniversiteli hayranlarını incelemiştim. Bunun için, Şebnem Ferah, Özlem Tekin, Nil Karaibrahimgil ile söyleşilerim olmuştu. Kendi hikayemi anlamlandırma çabam, çalışmalarıma ve hayat meşgaleme hep yansıdı sanırım.

Brown’dan sonra, Harvard dahil pek çok kurumdan almış olduğum dersler, verdiğim konferanslar ve Pearson’dan ‘Eğitmen Eğitmeni’ (Master trainer) sertifikam bulunmakta. Bu sıralar ise, attachment parenting’i ve şiddetsiz, mindful iletişimi biraz daha erişilebilir kılmak adına, önemli kitapların çevirilerinde içerik danışmanlığı ve ana akım sempozyumlarda seminerlere ağırlık verdim.  Niyetim, sadece İstanbul’da değil tüm Türkiye’de birebir ve online etkinlikler ile bu farkındalığa bir nebze katkı olmak.

APT: Attachment Parenting yaklaşımı ile ne zaman, nasıl karşılaştınız? Hangi kaynaklardan bilgi ediniyorsunuz? Attachment Parenting yaklaşımını “siz” nasıl tanımlarsınız?

A.O.: İlk oğluma hamile olduğum 2006 yılından itibaren, bu yaklaşımın bir ismi olduğunu dahi bilmeden, eşimle beraber sezgisel olarak benzer bir deneyime meylettik. Doğuma hazırlık, doula desteği, doğum anında eşimin bebeği karşılaması (doktor gözetiminde elbette), doğumun hemen ardından ten teması ve emzirme, göbek bağının geç kesilmesi, aynı odada beraber (güvenli uyku kurallarına dikkat ederek) uyumak, bebeğimiz kendisine ait bir oda isteyene kadar aynı odayı paylaşmak, gece boyu ebeveynlik, saate bakmadan emzirmek/emzirmede sorun yaşadığımda emzirme desteği almak, bebeğimi eşimle dönüşümlü olarak sling veya ergonomik bir taşıyıcıda taşımak/babywearing, bebeğimizin sinyallerini okumaya çalışmak, şiddetsiz iletişimin en erken halkası olarak gördüğüm bebek işaret dilini kullanmak… tüm bunlar eşim ve benim içimize sinen ve ailemiz özelinde kendiliğinden beliren adımlarımızdı. Elbette bunlar, bizim yaşam stilimize uygun, bizler için uygun olan adımlardı. (Bu röportajı okuyan anne-babalara yanlış bir mesaj vermemek adına netleştirmek isterim, bu uygulamalar veya Attachment Parenting ilkelerinin herkes tarafından uygulanması mecburi değil, gerçekçi de değil. Önemli olan, bağa odaklanma niyeti ve farkındalık. Attachment Parenting, en çok buna alan tanıyor.)

Daha sonraları, büyük oğlum yaklaşık 1 yaşındayken Harvard Tıp Fakültesi mezunu Pediatrist Dr. William Sears’ın Attachment Parenting kitabına denk geldim ve ‘İşte bu!’ dedim, yaptıklarımızın bir ismi varmış meğer…

Attachment Parenting yaklaşımı bence iç sesimizi duyabildiğimiz ve daima bağlantıya odaklandığımız, aile içi bir senkronizasyon hali… Sezgisel ve ilişkideki herkese iyi gelen bir ebeveynlik hali.  ‘Aslında anlatılmaz, yaşanır,’ Attachment Parenting için denmiş sanki… En sevdiğim yanları ise, bilimden güç almayı desteklemesi, sorgulayıcı olması ve bir ekol olmaktan çok, aileye özel uyarlanabilen bir felsefe olması.

Attachment Parenting konulu hangi kaynaklara başvurduğuma gelirsek, konuya göre değişmekle beraber Attachment Parenting International resmi web sitesi (www.attachmentparenting.org), Dr. Sears Doğal Ebeveynlik kitapları ve web sitesi (https://www.askdrsears.com) Attachment Parenting International web sitesinin kitap kaynak listesi, Attachment Parenting International kurucuları Barbara Nicholson ve Lysa Parker’ın yazmış olduğu Attachment Parenting International resmi kitabı da diyebileceğim ‘Attached at the Heart’, ayrıca Marshall Rosenberg’in Şiddetsiz İletişim’i ve Alfie Kohn, Alice Miller, John Gottman, Jane Nelsen (Pozitif Disiplin), Carlos Gonzalez (Çocuğum Yemek Yemiyor), Adele Faber & Mazlish ile Daniel Siegel kitapları olmazsa olmazlarım arasında. Son yıllarda, önemli birkaç kitap da Türkçe’ye kazandırıldı ve bu çok heyecan verici. Çok yakında Attachment Parenting International resmi kitabımızın çevirisi konulu sürpriz haberlerim de olacak. Görünmez Adam Yayıncılık ile beraber çok heyecanlı bir süreç içindeyiz.

APT: Attachment Parenting 8 Temel ilkesinden hangisini/hangilerini kendinize daha yakın buluyorsunuz?

A.O.: Denge prensibini en yakın buluyorum. Ebeveyn olduğumuzda halen bir birey ve eş olarak da bu kimliklere dair ihtiyaçları sürdürmenin önemi, Attachment Parenting’de anahtar bir nokta.

Sadece çocuğa nasıl davrandığımız ve nasıl besleyici gıdalar sunduğumuz değil, kendimizi nasıl taşıdığımız, yani huzurlu olup olmadığımız ve eşimizle bağlantıda olup, birer eş-kaptan gibi hissedip hissetmediğimiz de çok önemli. Baba da annenin yanı başında bebeğinin/çocuğunun yaşamında eşit role sahip.

Elbette, ayrılık veya vefat gibi nedenlerle babası ile yaşayamayan çocuklar için de, annenin destek ağı ve yine kendi kişisel ihtiyaçlarını gözardı etmemesi çok önemli. (Baba-bebek bağlanması konulu makalemde buna özellikle değinmiştim hatırlarsanız.)

Çocuklar çok bilge. Hissediyorlar. -Mış gibi yaptığımızda, kitaplardan / uzmanlardan duyduklarımızı bire bir uygulamaya çalıştığımızda, ama bunu kendimiz o anda zihinsel / duygusal olmayarak veya tükenmiş hissederek sunduğumuzda, çocuklar bunu çok net hissediyor. Problem gibi gördüğümüz davranışları da aslında birer yardım çağrısı olabiliyor. Örneğin, bebeğinde bir uyku sorunu veya öfke nöbetleri / agresyon konulu destek arayan bir ailede ebeveynlerin kendi duygu regülasyonlarındaki kopukluklar da neden olabiliyor bazen. (Ailelerin uzman bir psikologdan destek almaları bu noktada çok değerli. Duyduğum kadarıyla, çoğu belediye de bu hizmeti ücretsiz sunmaya başlamış. Bu çok olumlu bir gelişme.)

Attachment Parenting’deki “denge” prensibi, öz şefkat ve eşimizle aile içi iş bölümü sayesinde iç huzurumuzu koruyabilmek ve bağlanma ilişkimizi aksatmamak için biz ebeveynleri temelden destekliyor. Dolayısıyla, hem sürdürülebilir bir ebeveynlik yaklaşımı için hem de toplumsal cinsiyet eşitliği için ön koşul olduğunu düşünüyorum. Tabi ki, bir kadın hakları savunucusu olarak da, evin dışında çalışsın çalışmasın, ebeveynlik deneyiminde ‘saçını süpürge ettiği’ hissiyatında olan ve bunu tükenerek, çaresiz bir şekilde yapan, yalnız bırakılmış, tüm sorumluluk üstüne yüklenmiş anne modelinin de, hem ailenin hem de toplumun genel esenliğini alttan alta kemiren bir sorun olarak görüyorum. Tüm bu nedenlerle, Attachment Parenting / Bağlanma Temelli Doğal Ebeveynlik’teki ‘denge’ ilkesi her bağlamda dönüştürücü bir role sahip…

APT: AP ilkelerini benimserken / uygularken tetiklendiğiniz noktalar var mı? Hangileri? Sizce neden uygulamak içinizden gelmiyor?

A.O.: Tam olarak tetiklendiğim değil ama kadın olsun erkek olsun hemen her ebeveynde olduğu gibi, denge ilkesi daimi bir farkındalık ve öz şefkat gerektirdiği için, ara ara günlük yaşam koşturmacasında sınayıcı olabiliyor.

Çemberlerde ve eğitimlerimde hep bahsederim, “Tibet’in dağlarının tepesinde bir inzivada dingin ve regüle hissetmek hiç zor değil. Önemli olan, hayat koşturmacasında, hele ki bir de yeni anne baba olduğumuzda bu dengeyi sürdürebilmek. Aynen yogada nefese dönmek gibi, bağlantıya dönmeye niyet etmek ve mükemmeliyet beklentisi baş gösterdiğinde onu fark etmek.”

Attachment Parenting’in beni en çok etkileyen ve en çok sınayan ilkesi de sanırım bu. Bunu belki de kendisi bir şeyleri ‘başaramamış’ hisseden okurlar varsa diye özellikle belirtmek istedim çünkü mükemmel olmak gerçekçi bir çıta değil. Attachment Parenting’de bir şeyi başarmak / başaramamak diye bakmıyoruz. Mükemmeliyetçilik yerine, kendi özelimizde ‘olabildiğince iyi olmak’, Attachment Parenting’de denge ilkesinin bize hatırlattığı hal. Çünkü hepimiz insanız, sınırlarımız var. Önemli olan fark edip bağlantıya dönme niyeti. Anne olana kadar oldukça mükemmeliyetçi olan biri olarak, denge ilkesini bu anlamda sınayıcı ve aynı zamanda özgürleştirici buluyorum.

APT: Sizce herhangi bir ebeveynlik yaklaşımının bir toplumu şekillendirmedeki rolü nedir? Attachment Parenting bunun neresinde?

A.O.: Tam kalbinde! Nihayetinde hiçbir bebek aslen zalim veya suçlu doğmuyor, öyle değil mi? Şiddetsizliğin, şiddete karşı EN dönüştürücü köprü olduğunu biliyoruz. Şefkatli, şiddetsiz bir toplum, ancak şefkatli ve şiddetsiz yetişen bireylerin çoğalması ile mümkün. Tarih boyunca da bakarsanız, pek çok (zulüm de deneyimleyen) büyük lider ve düşünür bu bağın farkında olarak toplumlara liderlik etti. Örneğin, Mahatma Ghandi ‘Savaşa karşı gerçek bir savaş başlatmak isterseniz, çocukları sevgi ve barış ile yetiştirmemiz yeterli.’ der. Atatürk’ün ‘Yurtta Barış, Dünyada Barış’ sözü de benim kalbime çok yakındır her zaman. Çünkü ilk yurdumuz, ‘anavatanımız çocukluğumuzdur’, aslında öyle değil mi, bundan 2000 yıl önce Epictetus adlı (Anadolu/Pamukkale) kökenli Yunan filozofun da dediği gibi. İşte o ilk yurdumuzda barışçıl, koşulsuz sevgi dolu deneyimler var ise, dış dünyada ve ilişkilerimizde bu barışçıl aktarımın olmaması imkansız.

Diğer yandan insan çok karmaşık bir varlık ve milyonlarcamızdan oluşan bir toplum söz konusu olunca, “1+2 =3” gibi formül tarzı bir şekillendirmeden, böyle bir genellemeden bahsedemeyiz elbette, çünkü pek çok değişken var, genetik miras, çevre, aktarımlar.  Diğer yandan, bilimsel araştırmalar da bize artık kanıtlıyor ki, şiddetsiz, empatik bir ebeveynlik yaklaşımı ile yetişen ve güçlü bir bağlanma ilişkisi deneyimleyen çocuklar, yetişkin yaşamlarında da sağlıklı sosyal ilişkiler kuran, duygusal zekaları gelişmiş ve pozitif özelliklere sahip bireyler oluyorlar. Bağlanma-temelli bir yaklaşım ile yetiştirilen çocuklar ise genetik olarak bir patolojileri varsa bile, araştırmalara göre bu özelliklerin pasif kalabildiği bilinmekte.

Bu bağlamda, adına ne dersek diyelim, Attachment Parenting kadar doğrudan bir toplumsal etkisi olan ebeveynlik yaklaşımı yok.

Ebeveyn farkındalığı, ebeveyn eğitimleri ve elbette çocukların (kız-erkek ayırt etmeksizin) eğitim hakkı da toplumsal dönüşüm için yine olmazsa olmazlar arasında.

APT: Son olarak sizin bize sormak yada paylaşmak istediğiniz herhangi bir şey var mı?

A.O.: Attachment Parenting Türkiye Facebook grubunun, sosyal medya hesaplarınızın ve özellikle web sitesinin ne kadar kıymetli birer katkı olduğunu bir defa daha belirtmek isterim. Grup kurucusu sevgili Özlem Ilgaz’a ve ailesine buradan sevgilerimi iletiyorum. Ekipteki her bir gönüllü yönetici ve moderatörün kalbine, emeğine sağlık… İyi ki varsınız.

APT: Katılımınız ve desteğiniz için çok teşekkür ederiz. Sevgilerimizle.

Aslıhan Tokgöz ONARAN
Kurucu, API Türkiye Platformu

İletişim/Çift Dilli Eğitim/Toplumsal Cinsiyet Uzmanı

Web sitesi: www.DrOnaran.com/APITurkiye

Instagram: www.instagram.com/DrOnaran

Facebook:  www.facebook.com/APITurkiye

E-posta: DrOnaran@gmail.com

Bebeğinizin ağlaması sizde kaygı ve panik duygularını mı uyandırıyor?
Yalnız değilsiniz!
Uzmanlar da anneler için bu hislerin normal ve çoğunlukta olduğunu söylüyor.

Bir bebeğinizin olması beyninizin yapısını değiştirir ve böylece beyninizdeki empati ve kaygıyı kontrol eden bölgelerde hareketlilik artar. Buna hormonal değişimler de eklenince; yeni bir annenin ağlayan bebeğine verdiği tepki; yoğun koruma ve endişe hisleriyle şekillenir.

Eğer travmatik bir doğum tecrübesi geçirdiyseniz; halihazırda yüksek olan kaygı seviyeniz; bebeğinizin ağlamasıyla daha da yükselir. Travma sonrasında kadınlar sıklıkla bebeklerine karşı daha korumacı hale gelir; çünkü kendilerine yada bebeklerine kötü birşey olacağı inancını taşırlar.

Önce derin bir nefes alın. Kulağa çok basit gelebilir ancak oldukça etkilidir.
Bebeğinizin ağlaması vücudunuzda adrenalin salgılanmasına sebep olur ve zihninizde de olumsuz düşünceler yarışmaya başlar: “Bir sorun var!” yada “Ah Hayır! Ben bununla başedemeyeceğim!” gibi..

3e kadar sayıp burnunuzdan derin nefesler almak ve 4.de nefesi yavaşça ağzınızdan vermek; bu fiziksel tepkileri sakinleştirmek için beyninizde bir kimyasal salgılanmasını sağlar.

Beyniniz ve panik hisleri yatıştığında; bebeğinize gerçekte ne olduğunu değerlendirebilir hale gelirsiniz. Ağlamak bebeklerin bizimle en temel iletişim yoludur; ancak bu her zaman çok korkunç birşey olduğu anlamına gelmez. Belki de sadece huzursuz ve sıkılmış olabilirler.

Ne düşündüğünüzün farkına varın. Durumla ilgili felaket senaryoları mı üretiyorsunuz; birşeyleri kriz olarak görüyor ve asıl sebepleri kaçırıyor olabilir misiniz? Durumla başedebilme gücünüzü küçümsüyor musunuz? Eğer öyleyse, bebeğinizi başarıyla sakinleştirdiğiniz zamanlar hatırlayın.

Nefes almak işe yaramadı ve etrafınızda yardım edecek birileri varsa; siz kendinize gelip tekrar denemeye hazır olana kadar, onların bebeğinizle ilgilenmesine izin verin. Yalnızsanız; bir mola verin, bebeğinizi birkaç dakikalığına beşiğine yada güvenli bir yere bırakın. Yüzünüzü soğuk suyla yıkayın, tekrar derin nefesler alın ve durumu tekrar sakince değerlendirebilecek hale geldiğinizde geri dönün. Bebeğinizin birkaç dakika yalnız kalıp ağlaması sorun olmaz; ancak siz rahatlamadan aynı durum içinde kalmaya devam ettikçe daha fazla panik olacaksınız.

Kendinize karşı nazik olun. Anneler bebeklerinin her zaman ne istediğini içgüdüsel olarak bilemeyebilir, bu bir öğrenme süreci. Yeni bir beceri öğreniyorsunuz ve bu becerinin büyük bir kısmı çocuğunuzu daha iyi tanımak, istek ve ihtiyaçlarının neler oldugunu anlamaktan ibaret.

Burada başka bir insandan bahsediyoruz ve siz kendinizden her zaman ona ne olduğunu anlamanızı bekleyemezsiniz. Bazen ne olduğuna dair hiçbir fikriniz dahi olmayabilir ve bu da normal. Önemli olan sizin orada olmanız ve bebeğinizin ihtiyacı olan da bu.

En belirgin olan ihtiyaçları (aç mı, bezini mi değiştirmeniz gerekiyor, rahatsız mı vs..) gözden geçirip karşıladıktan sonra bebeğiniz hala ağlıyorsa, sakin kalın, yanında olun, inanın sürekli ağlamayacak, sonunda susacak.

Kaynak:

https://drsarahallen.com/anxiety-when-baby-cries/

Çeviri: Özlem Ilgaz

‘Attachment Parenting Türkiye’ Websitesi, Facebook Grubu, Facebook ve Instagram Sayfalarının Kurucusu, API Lider Adayı, AP aktivisti

2006’da Yıldız Teknik Üniversitesi’nden, 2009’da Boğaziçi Üniversitesi’nden mezun oldu. Çok sevdiği mesleği Uluslararası Ticaret Uzmanlığı’na ilk bebeğinin doğumundan sonra ara verdi. 7 yılı aşkın süredir Amerika’da sevgili eşiyle iki yavrusuna hayat yoldaşlığı yapıyor. Daha huzurlu bir dünya için umutla hayallerinin peşinden gidiyor..

“Bir bebeğin annesiyle bağı ve aralarındaki o koşulsuz sevgi ilerideki ilişkilerini belirler” bunun canlı örneği benim ve hikayemizi okuyan birilerine umut olmak isterim..

Anneanneden Toruna Miras: Koşulsuz Sevgi..

4 yıl annemi emmiş, 30 yıl beraber uyumuş biri olarak tek başıma hayatta kalmayı başarıp, 18 yıldır profesyonel sinema sektöründe para kazanan, evine annesine ve kendine bakabilen özgüvenli, vicdanlı, duyarlı, iyi insan olmaya çalışan biri olarak hiç bir zararını görmedim koşulsuz sevginin..
Empati kurabilen, her koşulda tüm hatalarımla beni sarıp sarmalayan bir annenin varlığını hiç kötüye kullanmak gelmedi aklıma..
Sırtımı ona dayayıp yan gelip yatmadım da. Hiç yalan söyleme gereği duymadım.. Ve sırlarımı, hatalarımı, sevinçlerimi paylaşmak için başka birilerine ihtiyaç duymadım.. Çünkü o hep yanımdaydı..
Koşulsuz, çıkarsız sever ve hep dinlerdi..  Çok gülerdi.. Kahkahası hep kulağımda.. 😄

Hikâyemiz çok uzun..

35 yıllık bir serüvenim var yeryüzünde.. Arabesk denecek kadar garip bir çocukluk hikayesi ve dağılan bir ailenin ardından, anne kız yolumuza devam ediyoruz. 18 yıl önce annemi beyin ameliyatında bir masada bırakmıştım ve artık bambaşka bir annem vardı. . Yolumuz uzundu, zordu.. Yaşım gençti, cahildim ama cesaretim ordan geliyordu. Sırtladım annemi ve eşyaları, İstanbul’a geldim.. Bir sürü hikaye taşır 18 koca yıl.. Ama ben sonuna, 1 yıl öncesine saplandım..

Çok zorlu ve acılı çoğu insana göre. Ama biz ağlamadan hayatın bir yerinden tutunduk.. Ve çok güldük.. Bin şükür.. Annemin bana olan tavrı, bağlanmamız bebekken, çocukken; ve aramızdaki ilişki bu günlerin zeminini hazırlamış gibi adeta..

Annem şimdi Alzheimer değil de normal bir şekilde hayatımıza şahitlik etmiş olsaydı 2 kat daha mutlu olurdu, çünkü ektiğini biçiyor. 🙏🙏🙏
Torununa da öyle bakıyorum anne hiç merak etme, koşulsuz ve sadece izleyerek..

● 4 yaşına kadar annesini emmiş, 30 yıl annesiyle uyumuş bir anneyim…

● Ben çok gençtim annem beyin ameliyati geçirdiğinde. Operasyon sonucu annem 4 yaş IQ ile bana hediye olarak geri döndü (ölebilirdi)

● Doktorlar sıfır bir cd düşün ne yüklersen o olur annen dediler. Çok gençtim, anneye en çok ihtiyacım olduğu bir anda “anne” olmuştum. Konuşamayan, yürüyemeyen, hayata sıfırdan başlamış biri vardı karşımda.. Hayatta en çok sevdiğim varlık, bir çift gözle bana bakıyordu..

● Bir sınıf hazırladım, herşeyi baştan öğretmeye başladım. Kendimi, sayıları, harfleri, renkleri, en sevdiği yemekleri..

Yazdım, çizdim, uydurdum.. Hayalimdeki hayatı anlattım ona, hep en güzellerini,  en güzel anılarımızı.. Yepyeni bir dünya kurdum ikimize toz pembe.. Ve her gece ona sarılarak yattım 18 yıl boyunca da (hastalıktan  evlenene kadar da) hiç onsuz uyumadım.. Sımsıkı sarıldım.. Ayaklarımız ayaklarımızda.. El ele, yanak yanağa.. Hep ben yıkadım pamuk gibi.. Tatillere gittik, uçaklara bindik.. Hayatı sil baştan tekrar yaşadık..

● Hiç modern tıp ilaçları kullanmadık, 4 kur kemoterapi gördük kötüye gitti o ara hastalığın seyri, benim rızamla ve imzayla bıraktık.. Ne kadar doğal şey varsa araştırdım, görmediğim, yapmadığım hiç birşey kalmadı.. Beslenerek ve moralle, koşulsuz severek  18 yıl geçirdik beraber.. Daha nicelerine inşallah..

● Anladım ki sevginin iyileştirici gücü içimizde.. Koşulsuz sevgi, koşulsuz bağlanma.. Beraber sarılarak uyumak ne kadar iyi geliyor ikimize de.. Bence en önemli kısım burası, doktorlar ilaçsız 18 yılı hep sorarlar..

● 18 koca yılı nasıl anlatsam.. Her günü ayrı hikaye, ben son 1 yılını ve aydınlanma anımı anlatmak isterim..

Anne oldum, biyolojik anne oldum! Büyük bir lütuftu.. Üstelik güzel yürekli bir eş, evlat ve hayatın bana asıl hediyesi olan “annem” hepimiz bir aradaydık.

Nuh Deniz (oğlum) bana kendimle yüzleşmem için gönderilmiş; annemle yaşayamadığım ve hatırlayamadığım anne-evlat bağını hatırlatmak için gelmişti sanki.. Bin şükür farkındalık sahibi olduğum ve gönül gözümün açılmasına izin verildiği için..

Gerçek annelik dediler bi tat bak annene olan sevginden apayrı dediler..

Hiç de ayrı değil; sevgi tek benim için (annem derdi ki 5 parmağın 5 ide farklı ama hangisini kesersen kes acısı aynı)..

Annem 18 yaşında ilk çocuğum..
2. Çocuğum Nuh Deniz, oğlum..

Hissi kablel vuku bakıcam dedim Nuh’a.. 9 ay çalıştım hiç araştırma yapmadım, hiç kafamı karıştırmadım. İçgüdüsel yaşadım, 9 ayda doğuma setten gittim. Doğurdum ilk 6 ay Nuh’la sete gittim. Bir kaç ay önce Nuh’la anneme aynı anda bakmaya karar verdim ve işi bıraktım..

Annem “alzheimer” artık, Nuh 13 aylık, bana o kadar iyi geliyorlar ki; beraber şarkı söylüyoruz, yemek yiyoruz, gülüyoruz, uyuyoruz hep beraber, kuralsız, koşulsuz severek birbirimizi besliyoruz..

● 13 aydır Nuh emiyor ve benimle uyuyor.. Doğal herşey, olması gerektiği gibi. Annemle deneyimlediğim herşey bugün Nuh Deniz’de de işe yarıyor.. Sevginin iyileştiremeyeceği , büyütemeyeceği hiç birşey yok.. Koşulsuz sevmek, bağlanmak hayatta sizi ayakta tutan, varlığınızı, asıl sizi siz yapan tek duygu.. Bu kadar güçlü duygularımız varken; gerisi halloluyor. Bin şükür…

Gelen giden sabrıma, enerjime şaşırıyor.. Nasıl diyorlar, hem bedenen hem ruhen nasıl yapıyorsun?  Psikolojin iyi mi diye soruyorlar.. Onlar sorunca fark ediyorsun n’apıyorum ben diye.. Çok iyi yapıyorum.. Ben böyle besleniyorum.. Hiç zorlanmıyorum.. Seviyorum.. Besliyorum ve besleniyorum..

Alzheimer bir anne, 13 aylık oğlum, eşim, 1 kedim, evimiz ve ben…

Hayal ettiğim hayatı yaşamıyorum ama çok mutluyum. . Ben gezgin olmak isterdim.. Ama ruhumuz zaten gezgin demek ki bedenen burada durmam gerekiyor.. Ve koşulsuzca severek beslenmek gerekiyor.. Farkındalıklarımız arttıkça hayata karşı sabrımız ve  sevgimiz kendiliğinden akıyor zamana..

Ne iyi gelmişti bana evlat kokusu.. Varlığı varlığıma armağan olmuştu.. İçimdeki tüm eksik ağlar örülüyordu baştan sona..

Anneme doyasıya sarılıyorum, ne çok özlemişim kokunu.. Sen de beni böyle mi sevdin annem.. Ne güzel şeysin sen .. Yaşayamadığın ne varsa yaşıyorum ikimizin adına. Koşulsuz seviyorum. Bağrımdan hiç ayırmadan uyuyorum… Zamandan akıp giderken biz, en çok “anı” biriktiriyorum.. Ben de bir gün Nuh’tan gitmek zorunda kalırsam kokum kalsın diye.

Seni ne çok seviyorum. . Burnumda tütüyorsun… İçime doluyor tüm hayalin..

…. İyi ki benim annemsin❤ Her halinle seni seviyorum. Özlüyorum.

Kızın can🙏💗 minnetle…

Farkındalık sahibi bireyler kazandırmak   dileğiyle, hayata 🌱🌻

Canan Ö. Arslan

DİP NOT: BUNLARIN HİÇ BİRİNİ SİZİ SEVEN VE DESTEKLEYEN BİR EŞİNİZ YOKSA BU KADAR RAHAT VE MUTLU YAPAMAYABİLİRSİNİZ. VARLIĞINA, DESTEĞİNE TEŞEKKÜRÜ BORÇ BİLİRİM EŞİM HASAN ARSLAN 🙏🙏🙏 BİN ŞÜKÜR VARLIĞINA .. SEN EFSANE BİR BABASIN💃